Merry Christmas and Happy New Year

Druidi i Imela

Skrivena u senci gustih suma,svestenicka kasta druida predstavlja jedan od stubova keltske civilizacije.Posednici znanja,oni nisu dopustili da se sazna gotovo ni jedna tajna njihovog ucenja.

Ovlascen od strane senata,Cezar je bio spreman da osvoji Galiju.U pripovesti koju ce napisati o tom dogadjaju,on pominje postojanje druida-svestenicke kaste koja ga zanima zato sto se toliko razlikuje od obrazaca rimskog sveta.Takodje izvestava da se druidi "bave svime sto je vezano za religiju,predvode javna i privatna prinosenja zrtve i uredjuju ispunjenje verskih duznosti.Oni se posvecuju brojnim domisljanjima o zvezdama i njihovom kretanju,o velicini sveta i Zemlje,o prirodi stvari,o moci bogova i njihovim delokruzima".Uz to on dodaje da druidi svake godine odrzavaju skupove na svetom mestu,u zemlji Karnuta,na podrucju Orleana.

Tajno i sveto

Uz Cezarevo svedocanstvo postoji jos izvestan broj antickih izvora koji potvrdjuju inicijacijski i tajni karakter druidskog ucenja.Tako Pomponije Mela primecuje,u prvom veku nase ere,da druidi u tajnosti "poucavaju mnogim stvarima najplemenitije u svom narodu,sa kojima se sastaju dvadeset godina bilo u pecinama,bilo u zabacenim sumama".Medju obrazovnim disciplinama bile su astronomija,koja sluzi za utvrdjivanje kalendara,fiziologija,koja obuhvata medicinska znanja i naravno teologija.Ta duga obuka je neophodna za obrazovanje potpunih ljudi,a izraz "druid" - koji znaci "vrlo ucen" - ilustruje cinjenicu da su njihovi predstavnici bili reseni da ispune temeljne zadatke u okviru keltskog drustva organizovanog oko svetih tajni.

Bardi,vati i druidi

Svedocanstva insistiraju na strogo organizovanom vidu svestenicke klase druida,prepoznatljivih po svojim belim odorama.Postojale su tri vrste svestenika: bardi,vati i na kraju druidi u pravom smislu reci,koji predstavljaju vrh te hijerrarhije.Bardi su posednici mnogostranog oralnog znanja,zahvaljujuci kome vladaju mnogim umecima:istorijom,genealogijom,deklamovanjem legendi,muzikom,ali takodje i prakticnim znanjima kao sto su medicina,arhitektura,diplomatija pa cak i pravo.Vati su upuceni u proricanje i medicinu.Za razliku od bardova,oni su vladali pisanjem i umeli su da citaju znakove iz prirode.Za njih se govorilo da su u stanju da ustanove od cega neki covek boluje po dimu iz njegovog dimnjaka.Sto se tice onih koje su nekad nazivali "druidi teolozi",oni su delovali na najvisem nivou.Naime,osim verskih ili kulturnih funkcija,druidi su odrzavali tesne veze sa vlastima:keltsko drustvo je smatralo da su kralju vlast poverili bogovi,uz blagoslov,nadzor i savet druida.Mnogo vekova kasnije,price o okruglom stolu ce prenositi odjek te prakse:upravo je Merlin taj koji bira i obrazuje mladog Artura,buduceg kralja Engleske.

Merlin,casni naslednik druida.Robert de Boron ga predstavlja kao sina device koju je prevario necastivi,a koji odlucuje da stavi svoje izuzetne sposobnosti u sluzbu Boga.

Druidi i imela

Branje imele je imalo pvorazrednu ulogu kod druida,strucnjaka za biljnu magiju.Plinije nam je o tome ostavio najstarije svedocanstvo."Druidi nemaju nista svetije od imele i drveta na kome raste,pod uslovom da je to hrast luznjak.Cinjenica da oni misle da je sve sto raste na tim hrastovima nebeskog porekla i da je to znak da je drvo odabrao sam bog.Imela se retko pronalazila u tim uslovima,pa bi kada bi se pronasla,brala za vreme velikog verskog obreda,sedmog dana Meseca.Taj dan se bira zato sto mesec tada vec ima znatnu snagu,iako nije usred svog hoda.Druidi imelu nazivaju imenom koje znaci "onaj koji leci sve".Posto su pripremili obrednu zrtvu i gozbu pod drvetom,dovode dva bela bika ciji su rogovi vezani.Odeven u belu odoru svestenik se penje na drvo,sece zlatnim srpom imelu koja se skuplja u belo platno.Onda kolju zrtvene zivotinje moleci boga da ucini zrtvu korisnom za one zbog kojih se prinosi.Oni veruju da uzimanje napitaka spravljenih sa imelom daje plodnost jalovim zivotinjama i predstavlja lek protiv svih otrova".

Zrtve prinesene bogovima

Kelti misle da prinosenje zrtava bogovima omogucuje da se stisa njihov gnev i stekne njihova zastita.Prema tome da li se odnose na klasu svestenika,ratnika ili delatnika - seljaka i zanatlija - te zrtve su razlicite.One nece biti krvave u prvom slucaju:krvave su u drugom,a biljne ili tecne (zalivanje groba ili oltara vinom ili drugom tecnoscu) u nekom trecem.Mnogi su osudjivali zrtvovanje ljudi.Geograf Strabon pripoveda da su Gali imali obicaj da udare osudjenika macem kako bi druidi,posmatrajuci grceve umiruceg,mogli da predskazu buducnost.Mada je takve cinove arheologija potvrdila,oni su ipak bili retki.
Irske pripovesti saopstavaju da su najmocniji druidi mogli da upravljaju elementima.U svakom slucaju,sigurno je da su oni predvodili velike verske svetkovine keltskog kalendara,medju kojima i Samen,koji se slavio prvog dana keltske godine(1.novebra).Ova svetkovina je kasnije hristijanizovana u praznik Svih svetih,ali nije iscezao ni njen izvorni vid,jer Noc vestica,dospela u Sjedinjene Drzave posredstvom irkse emigracije,cuva danas secanje na nju.

Od Pitagore do megalita

Cezarovo svedocenje je presudno.Po njemu,druidi uce da "duse ne umiru,vec posle smrti prelaze iz jednog tela u drugo;cini se da im je veoma svojstveno da izazivaju hrabrost potiskivajuci strah od smrti".Zbog tog verovanja u seobu dusa-metempsihozu-izvesni autori su ih poredili sa pitagorejcima,utoliko vise sto je njihova primena astronomskih proracuna podrazumevala sluzenja matematikom.Ako ova poredjenja i nisu utemeljena,ona,u svakom slucaju potvrdjuju veliko uvazavanje koje su ljudi antickog dobar gajili prema keltskim svestenicima.Takodje,dugo se pogresno verovalo da je njihovo prirodno staniste suma.Karnutska suma nikada nije bila medjunarodno keltsko mesto okupljanja,bez obzira na to sto se odredjeni broj druida u njoj sastajao svake godine s ciljem da krosji pravdu.Treba konacno prouciti sve legende koje uporno tvrde da su druidi sluzili obred u senci menhira.Daleko je od istine da su neke tajanstvene razvaline bile mesta druidskog kulta:karnaski megaliti,kao i oni u Stounhendzu,stariji su vise od jednog milenijuma od keltske civilizacije,koja ih je bez sumnje potom prisvojila.

Neodruidstvo,romantizam i folklor

Romanizacija i hriscanizacija definitivno su nadjacale druide,usmena priroda njihovog ucenja nije dopustila njegovo prenosenje.Od tada pa za dugo vremena,druidstvo je postalo svojina predanih poklonika.Upravo u njima pronalazimo poklonike neodruidstva.Taj pravac vodi poreklo iz XVIII veka,kada je Englez Dzon Tolend(1670-1722) osnovao u Londonu Ancient Druid Order (Red drevnih druida),koji tezi da prenosi druidsku svestenicku tradiciju ciji je bitan sadrzaj nekolicina uspela da sacuva kroz vekove.Jos i danas se veliki broj engleskih ili francuskih drustava i organizacija deklarise kao nosilac druidskog nasledja,a predeo Stounhendza,sa svojom tajanstvenom atmosferom,ostaje najcenjenije mesto okupljanja tih modernih druida koji odrzavaju zastareli folklor,potresani neprestanim prepirkama o legitimnosti ovog ili onog njihovog uvazenog drustva.

ANĐELI

Vjeruje se da su andjeli duhovna bica koja posreduju izmedju Boga i ovog svijeta; oni su Božje sluge i Njegova vojska, cuvari i glasnici, vodici zvijezda i zaštitnici izabranih.

U islamskim tradicijama, kaže se da su anđeli riznice Božje milosti. Oni simboliziraju prosvjetljenje i moći duhovnog svijeta. Prema predanjima organizirani su u hijerarhije od sedam redova (Serafimi, Heruvimi, Prijestolja, Godspostva, Vrline, Vlasti i Poglavarstva), devet zborova ili tri trijade, a grčki filozof Aristotel (384 –322. g. p. n. e.) je tvrdio da svaka zvijezda ima svog anđela i da je njihov broj jednak broju zvijezda.
Riječ "anđeo" potiče od grčke riječi "angelos" što znači "glasnik". Ideja o spiritualnim bićima koja posreduju između Boga i Nebeskog kraljevstva na jednoj, i Zemaljskog kraljevstva na drugoj strani, zajednička je zaratustrizmu, judeizmu, hrišćanstvu i islamu. U Starom zavjetu spomenuta su samo dva anđela: Mikailo i Gabrijel. Apokrif Starog zavjeta spominje još dva: Rafael, iscjelitelj, pomagač i čuvar ljudskog duha; Uriel, koji bdije nad svijetom i vlada podzemljem. "Prva knjiga Enoha" dodaje još trojicu: Raguela, Sariela i Remiela, i razvija ideju da viši redovi anđela, Serafimi i Kerubimi čuvaju i štuju tron Boga, dok se niži redovi bave poslovima ljudi.
Kršćanstvo je tu anđeosku hijerarhiju preuzelo od judeizma i slijedeći Sv. Pavla dodalo nove redove Prijestolja, Godspostva, Vrline, Vlasti i Poglavarstva. U ovaj sustav vjerovanja bila je inkorporirana i ideja da svaki dan u nedjelji ima svog anđela: nedelja – Mikael, zadužen za sunce, brak, vlast; ponedeljak – Gabrijel; utorak – Samuel, zadužen za zaštitau i rat; srijeda – Rafael, zadužen za iscjeljivanje; četvrtak – Sahael, zadužen za financije i zakone; petak – Hanijel, zadužen za ljubav; subota – Urijel, zadužen za magiju i promjene.
Općenito je vjerovanje da postoji devet horova anđela i da su njihovi simboli plameni mačevi, trube, skriptri, kadionice, muzički instrumenti i ljiljan, te
Svjedočanstva o anđelima su raznolika: prema Justinu, anđeli najčešće imaju ljudska obličja i hrane se u nebesima. Njihov grijeh je seksualno općenje sa ženama ljudskog roda. Iz tih veza navodno se rađaju demoni. Vjeruje se da sveci i pravednici imaju svoje anđele-zaštitnike, a Klement Aleksandrijski opisuje zaštitničku ulogu anđela nad gradovima i narodima.
Islam je anđeosku hijerarhiju vjerovatno preuzeo iz hebrejsko-kršćanskih tradicija - melek (anđeo) Gabrijel je poslaniku Muhammedu otkrio Kur'an Časni i istinsku prirodu Allaha i znatno oplemenio ideju da svaki čovjek ima dva meleka-čuvara, jednog koji upravlja njegovim dobrim djelima i drugog koji upravlja njegovim nedoličnim djelima, a grčki je filozof Aristotel (384 –322. g. p. n. e.) tome dodao tvrdnju da svaka zvijezda ima svog anđela i da je njihov broj jednak broju zvijezda.
Sanjati anđela – sreća; biti u snu anđeo – bolest.
I danas su, kao i u prošlosti, talismani, magične figure, broševi i privjesci u obliku anđela jednako popularne u svijetu. Najčešće se nose kao dio osobnog nakita, a za njih se vjeruje da su nosioci sreće, ljubavi, blagostanja i radosnih vijesti. Zbog toga su likovi anđela veoma zastupljeni i u unutrašnjim dekoracijama mnogih domova, te vjerskih i javnih institucija.

Planet Nibiru

Otkrivena antimaterija

U CERN-ovu eksperimentu ALPHA ovih je dana ostvaren veliki korak u razumijevanju otvorenih pitanja o svemiru, među kojima je jedno od najvažnijih postoji li razlika između materije i antimaterije.
Prema studiji jučer objavljenoj u uglednom časopisu Nature, znanstvenici su prvi put uspjeli za duže vrijeme zarobiti stvorene atome antivodika, što otvara mogućnost za nova detaljna mjerenja i uspoređivanje materije i antimaterije.

Antimaterija, odnosno njezin manjak u svemiru, još uvijek predstavlja jedan od najvećih znanstvenih misterija. Tvar i njezina suprotnost po svemu su iste osim po suprotnim nabojima, a kada se sretnu, međusobno se poništavaju i stvaraju golemu energiju u obliku zračenja.

U Velikom prasku u kojem je svemir začet prije 13,7 milijardi godina, materija i antimaterija morale su nastati u jednakim količinama. Međutim, znamo da je današnji svijet izgrađen od materije, dok je antimaterija na neki misteriozan način nestala. Kako bi otkrili što se i kako se dogodilo, znanstvenici se koriste cijelim nizom metoda koje trebaju pokazati postoje li malene razlike u njihovim svojstvima koje bi mogle objasniti takav neobičan tijek stvari.

Jedna od njih je da se atomi vodika, koji se sastoje od jednog protona i jednog elektrona, usporede s antivodikom, koji čine antiproton i pozitron, te da se vidi ponašaju li se istovjetno. CERN je trenutno jedini laboratorij u svijetu u kojem se ovakva istraživanja mogu provesti.

Program stvaranja antivodika ima podužu povijest. Godine 1995. u CERN-u je prvi put stvoreno devet atoma antivodika. Potom je 2002. u eksperimentima ATHENA i ATRAP utvrđeno da se antivodik može stvarati u većim količinama, na tisuće atoma, a novi rezultati LPHA-e posljednji su korak na tom putovanju.

Antivodik se stvara u vakuumu, no ipak je sa svih strana okružen materijom. Budući da se tvar i njezina suprotnost u srazu poništavaju, život antivodika vrlo je kratka vijeka. Međutim, on se može produžiti snažnim, složenim magnetskim poljima koja ga zarobljavaju i sprečavaju njegov kontakt s materijom. U eksperimentu ALPHA njihov je život produžen na oko desetinku sekunde (170 milisekundi) što je dovoljno za podrobnije studije. Od tisuća stvorenih antiatoma ALPHA je njih 38 uspio dovoljno dugo zadržati u zatočeništvu za obavljanje potrebnih studija.

'Iz razloga koje još ne razumijemo priroda je isključila antimateriju. Stoga je veliko zadovoljstvo vidjeti da ALPHA stvara stabilne neutralne atome antimaterije', komentirao je uspjeh glasnogovornik projekta Jeffrey Hangst sa Sveučilišta Aarhus u Danskoj. 'To nas potiče da radimo s još većim entuzijazmom kako bismo otkrili postoji li neka tajna u antimateriji. Oduševljeni smo. To je rezultat petogodišnjeg rada.'

Iako nema naboj kao što ga imaju antiprotoni i pozitroni, antivodik, baš kao i vodik, ima magnetska svojstva koja stvaraju spinovi njegovih sastavnica. ALPHA-ini stručnjaci konstruirali su osmodijelni magnet koji stvara polje koje je najsnažnije prema krajevima zamke, a najslabije u njezinu središtu, čime su antiatome zarobili u centru. Da bi zatočili samo 38 antiatoma, morali su eksperiment ponoviti čak 335 puta. 'To je bilo deset tisuća puta teže postići nego što je bilo stvoriti antivodik', rekao je Hangst.

ADOLF HITLER IZRADIO NLO?

Eliksir zivota

Kako objasniti prastare magijske vještine uz pomoc kojih su drevni magi uspijevali svoje živote produžavati po volji? Za neke od njih se kažu da su za života uspjeli postati besmrtni i da su dosegli mudrost bogova.

Izvor: http://www.bosnic.com/Pitanja-bez-odgovora-0505677251.html

Zanimljivo otkrice izvrsila je 1969. godine Marmajajanska naucna ekspedicija, koja je u nekadasnjoj sovjetskoj Srednjoj Aziji vrsila istrazivanje za racun Turkmenskog antropoloskog drustva. Ugledni naucnici, koji su sacinjavali ovu ekspediciju, otkrili su velik broj ljudskih skeleta starih oko stotinu hiljada godina na kojima su nadeni tragovi uspjesnih operacija grudnog kosa. To je, nakon prve nevjerice, otvorilo pitanje kakva su sve medicinska znanja posjedovali nasi praprapreci.
Prastari indijski hirurzi uspjesno su presadivali noseve ratnika, koji su ove dijelove svoga tijela izgubili u bitkama, a sasvim je sigurno da su izvanredno poznavali i zakone metabolizma, cirkulacije krvi, zivcanog sistema, genetike...

Vedska znanja
U kontraverznoj “Rig-Vedi”, jednom od svezaka cuvene “Samhite”, koja je stara najmanje 5000 godina i koja potice iz riznice prastarih znanja legendarne vedske kulture, kaze se da su vedski Ijekari znali uspjesno da uklone posljedice izazvane otrovnim gasovima, da su uspjesno obavljali carske rezove, vrsili operacije mozga i lijecili mnoge bolesti, koje i danasnja znanost smatra neizljecivim.
Drevmi vedski Ijekari poznavali su dijagnoze za cak 1120 bolesti, koristili su se plasticnom hirurgijom, a na raspolaganju su imali najmanje 121 hirurski instrument!
Njihovi susjedi Tibetanci stoljecima su proucavali situaciju, odnosno trenutak umiranja, zapravo, sta covjek osjeca u trenutku kada ga napusta “dusa”, a kineski car Cin-Si (259—210 g. pr. n. e.) posjedovao je neobicno ogledalo koje je moglo da osvijetli kosti i unutrasnje organe ljudskog tijela; dakle, instrument nalik danasnjem - rentgenskom aparatu!
U “Nei Cingu”, jedinstvenoj knjizi iz oblasti medicinskih nauka, koja je napisana prije gotovo, pet hiljada godina, naucnici su otkrili i ovaj pasus:
“Srce nadzire cjelokupnu krv u ljudskom tijelu i upravlja njome. Krv tece neprekidno u krugu i nikada ne stoji. Ona ne moze, a da ne tece bez prestanka, poput toka rijeke ili Sunca i Mjeseca na njihovim putanjama.”
Daleko je znacajniji starokineski pojam o jinu i jangu, dvije uvijek suiprotsavljene zivotne sile, koje svoj izvor imaju u astronomskom shvacanju reda stvari. U “Huang-ti nei cingu”, prastaroj knjizi zutog Cara o unutrasnjem lijecenju, doslovnos se kaze:
“Nacelo jin i jang je temeljno nacelo cijelog Svemira. Ono je korijen i izvor zivota i smrti. Preko svoga medudjelovanja i kroz svoje razlicite funkcije, jin i jang, pozitivna i negativna strana prirode, napadaju bolescu one, koji se suprotstavljaju prirodnim zakonima. U svrhu postupanja i lijecenja neke bolesti mora se traziti njihovo porijeklo.”

Mudrost jina i janga
Inace, porijeklo jina i janga nalazi se u taoistickoj legendi o stvaranju. Jang predstavlja pozitivni pol: aktivnost, muzevnost, koje su utjelovljene u nebesima, svjetlu, tvrdoci i toplini. Jin je, medutim, negativan: pasivan, zenski, a svoje utjelovljenje nalazi u Mjesecu, Zemlji, tami, hladnoci i vlazi. U tijelu se jin nalazi na desnoj, a jang na lijevoj strani.
Odvajkada jin i jang su Kinezima dinamika postojanja. Zajednickim djelovanjem oni upravljaju planetarna i vode ih kroz godisnja doba i, dabome, vrse svoj uticaj na sve zivo u beskonacnom Svemiru. Bolest kod pojedinca uzrokuje poremecaj ravnoteze izmedu jina i janga, a smrt nastupa tek onda, kada se ta ravnoteza toliko poremeti da se obustavi njihov tok.
Besmrtnost je, medutim, bar prema ovim prastarim kineskim nacelima, moguca tako dugo, dok traje ovaj neobicni tok i dok se odrzava razumna ravnoteza izmedu polova!
Sve do prije dvadesetak godina naucnici su sa posprdnim smijeskom gledali na teoriju o jinu i jangu. Medutim, odskora ova teorija se nalazi pod prizmom vrlo serioznih znanstvenih istrazivanja i vec su dobijeni i konkretni rezultati. Otkriveno je, naime, da dvije razlicite hemikalije koje se nalaze u gotovo svakoj ljudskoj stanici, podesavaju ili nadziru stotine pa i hiljade funkcija na nivou stanica, djelujuci i permanentno se suprotsavljajuci jedna drugoj.

Znanstveni izazovi
Djelovanje jina i janga je vec utvrdeno u tako razlicitim procesima, kao sto su prisilno grcenje srca, zatim skupljanje ili sirenje krvnih zgrusaka i krvnih sudova prilikom dizanja ili spustanja krvnog pritiska!
- Ocaran sam teorijom jina i janga i smatram da je tacna, mada ne mogu da shvatim kako su drevni kineski naucnici dosli do nje. Nema sumnje da se mnoge reakcije tijela, koje se svode na nacelo “ukljuciti-iskljuciti”, jedino mogu objasniti posredstvom djelovanja ovih dviju suprotnih sila!...
Ovo su rijeci farmakologa dra Nelzona Goldberga sa Utniverziteta Minesota, covjeka koji je medu prvima poceo ozbiljno da proucava kinesku teoriju o jinu i jangu. O ovoj teoriji, naravno, uskoro ce se jos mnogo cuti.
Medutim, lista zbunjujucih znanja nasih praprapredaka ovdje se ne zavrsava. Naprotiv, mozda ovdje zapocinju. sta je sa alkemijskim recepturama, za koje znamo da su postojale, a koje obecavaju vjecnu vitalnost i mladost? Kako objasniti prastare magijske vjestine uz pomoc kojih su drevni istocnjacki carobnjaci uspjevali svoje zivote produzavti po volji? Za neke od njih se kazu da su za zivota uspjeli postati besmrtni i da su dosegli mudrost bogova. Koliko u takvim tvrdnjama ima istine? Kakve su tajne skrivale magijske i alkemijske knjige sto su zauvijek nestale u pozaru Aleksandrijske biblioteke?
Pred savremenim istrazivacima i znanstvenicima nesumnjivo stoje mnoga iskusenja...
Vrijeme ce mozda dati adekvatne odgovore!

Pokus s besmrtnosću
Jednoga dana uputio se Tao-ucitelj Wei Po Yang u planinu sa svoja tri ucenika i svojim bijelim psom. Ucitelj je bio pripravio “zlatni lijek” koji je navodno sadrzavao i Eliksir besmrtnosti. Najprije je malo cudesnoga lijeka dao psu, koji je istog trena uginuo. Zatim Wei Po Yang rece svojim ucenicima: “zivjeti, a ne probavsi ovaj lijek, nije nista bolje no od njeg umrijeti. Moram ga popiti!” Ucinivsi receno, ucitelj ispusti dusu kao i pas maloprije.
Ucenici se duboko razalostise, a dvojica se uputise po lopate kako bi ukopali ucitelja. No, treci ucenik, koji se zvao Yii, bio je mudriji. Misljase kako je Wei Po Yang zacijelo znao sto mu je ciniti.
Sloga i Yu popije malo lijeku i prerninuo. Malo kasnije Wei Po Yang ozivi, jer je necistoca njegova lijeka izazvala tek kratkotrajnu smrt. Tada uze lijek davsi ga jos malo psu i uceniku Yii. Oba se nakon nekoliko casaka probudise i udose u besmrtnost.
Wei Po Yang zivio je u 2. stoljecu n. e. Smatra se kako je on napisao knjigu “Ts'an-t'ung'ch'i” (“Tri sjedinjena i medusobno uskladena puta"). Ova je rasprava ucinila taoizam dosljednim filozofskim sustavom. Izmedu ostaloga, u raspravi se spominju i “pilule besmrtnosti”. Kako Wei pise, one su izuzetno djelotvorne, premda tako majusne da mogu stati na ostricu noza.

HOLOGRAFSKI SVEMIR - PARALELNI SVEMIR

ISTINA O VITAMINIMA

Nakon dugog tretmana raznim sintetičkim lekovima mnogi lekari se dosete da na recept dopišu i neki kompleks vitamina da bi se organizam nakon bolesti oporavio. Te vitamine ćete jednostavno kupiti u apoteci, uzimaćete ih u propisanim dozama i... I trebalo bi da opet budete zdravi kao pre. Ako vam propisana terapija lekovima nija vratila zdravlje, onda će vam doktor promeniti terapiju i tretirati vas ponovo nekom drugom hemikalijom iz nekog vademekuma raznih farmaceutskih kompanija.
Oni kojima ni to ne pomogne, ostaje da čitavog života budu pod pod medikamentima, da idu od jednog do drugog lekara na razna ispitivanja i kontrole, po nove i nove lekove, dok će mnogi na svoju ruku početi da gutaju i vitaminske tablete. Za one koji nakon svih ovakvih dugoročnih alopatskih tretmana odu na Onaj Svet, rodbina će reći da su godinama od koječega bolovali i da im je Gospod, eto, samo skratio muke. Uostalom, danas je postalo normalno ići kod lekara i piti sintetičke lekove. Da još napomenemo da će vam doktori kod uzimanja vitamina savetovati i da ne preterujete jer može doći do hipervitaminoze. Mnogi su u svojoj praksi takve slučajeve i imali.

Nažalost, i kada su ovi vitalni nutrijenti u pitanju, neka saznanja o njima su jednostavno istrgnuta iz istorije medicine i zauvek "pokopana" daleko od očiju stručne javnosti i sudenata medicine. I to se dogodilo sa mnogim istraživanjima vitamina rađenim sve do šezdesetih godina 20. veka. Jedan od pionira koji se ovom materijom ozbiljno bavio jeste i američki stomatolog Rojal Li, kada se najpre zapitao odakle nastaje karijes kod ljudi i zašto je učestaliji kod dece koja su inače podložnija bolestima. On nije ovenčan nikakvom nagradom i za njegove radove je malo ko u svetu čuo. Ali je zato čitavog života teško proganjan od američkih sudova i američke Federalne agencije za hranu i lekove, FDA, koja je čak izdejstvovala da mu sud naloži da sva svoja istraživanja o vitaminima mora da uništi. Radilo se o njegovim proučavanjima vitamina tokom 20 godina.

Njegove tvrdnje da skoro sve bolesti nastaju zbog pothranjenosti i da se određenim vitaminima i mineralima mogu lečiti mnoge bolesti, proglašene su teškim šarlatanstvom, pri čemu je posebno apostrofirana činjenica da je on bio samo zubar i to bez prakse. A istina je da je Rojal Li bio veoma studiozan u svemu čime se bavio, da je razmišljao veoma široko i da je u svemu želeo da dođe do samog fundamenta. Rođen je 1885. u Viskonsinu, a umro je 1967. Sam je publikovao mnogo radova za koje danas malo ko zna. Nažalost, Rojal Li ne samo da je bio ispred svog vremena već je imao i moćnog protivnika - a to je teško korumpirana američka državna administracija koja je radila (i danas radi) pod patronatom moćnog prehrambenog i hemijskog industrijskog kompleksa koji ne samo da proizvodi sintetičke lekove i sintetičke "vitamine", i sintetički hranu i sintetičke napitke, već je nakon Drugog svetskog rata i uzeo pod svoju kontrolu i medicinsku edukaciju i izdavačku istraživačku delatnost.


Zato se danas i u SAD i u Evropi na studijama medicine više pažnje posvećuje lečenju sintetičkim lekovima, dok se ljudski organizam izučava analiziranjem mrtvih rgana i tkiva (anatomija i histologija) i uopšte se ne više pravi razlika između sintetičkog i pravog vitamina. Ali vitaminC nije askorbinska kiselina, a vitamin Enije tokofereol, dok vitamin A nije retinol itd.

ŠTA SU ZAISTA VITAMINI?

Laički se delovanje vitamina najlakše može uporediti sa dobro skuvanom i ukusnom pilećom supom. Da bi ona bila prijemčiva za jelo mora se pripremiti tako da svi sastojci budu stavljeni u proces kuvanja koji traje određeno vreme. Neki od ovih sastojaka (na primer živo pileće meso ili paštrnak) ne mogu se jesti ako termički nisu dobro obrađeni, a šargarepa može, pri čemu kuvanjem dobija sasvim drugačiji ukus, ali i drugu hranljivu vrednost (zapravo je gubi).
Peršun i luk se mogu jesti sirovi, ali nisu baš prijatni za čulo ukusa u velikim količinama. Tu su onda i razni začini koji služe da konačni ukus skuvane supe bude potpuno drugačiji od svih ovih pojedinačnih ukusa. Ali, pravi efekat je kad se oni pomešaju. I to je supa koju možemo da jedemo sa guštom. Nešto slično se događa sa vitaminima. Zapravo jedan vitamin nije nikakvo pojedinačno molekularno jedinjenje ili supstanca, čak ni kompleks jedinjenja ili supstanci, već proces u kome se određeni sastojci iz čitavog vitaminskog kompleksa nađu u međusobnoj elektro-biohemijskoj interakciji na određenoj temperaturi (u ljudskom organizmu se "kuvaju" na 37 stepeni Celzijusovih) kako bi od svake ćelije omogućili transport i prihvat nutrijenata koji sadrže elektrone. Ovaj proces se odigrava i kod biljaka i kod životinja. Samo je stepen termičke obrade različit.

Dakle, vitamini su samo biološki kompleksi u trenutku njihove aktivnosti. Njihova aktivnost zavisi od okruženja u kome stupaju u elektro-biohemijske interakcije - odnosno od sredine u kojoj se biohemijski aktiviraju. Ova vitaminska aktivnost se odigrava samo kada su ispunjeni svi uslovi i kada su prisutni svi neophodni faktori za njihov rad. Tada je njihovo delovanje sinergijsko.

Tako je još Rojal Li zapisao da vitamin A predstavlja: "...jedan radni proces koji se sastoji od nutrijenta, enzima, koenzima antioksidanata i aktivatora tragova minerala."

Vitamini su živa kompleksna forma koja je aktivna ili se može aktivirati u određenim uslovima i niti jedan njen fragment se ne može izolovati i nazvati vitaminom. Takvi izolovani fragmenti ne mogu biti vitaminski funkcionalni u organizmu, a samim tim nema ni vitaminskog (vitalnog) procesa.

A da bi ćelija u organizmu uzela nutrijente iz vitaminskog kompleksa, koji uvek sadrži i minerale u tragovima, ovaj kompleks se mora biti aktivirati odnosno mora postati živ. Ukoliko dođe samo do simulacije ovakve aktivnosti, kada ćelija zbog sličnosti oblika molekula uzima sintetički fragment vitamina, to neće predstavljati funkcionalan unos nutrijenata, a može dovesti i do toksikacije. A sintetički vitamini to upravo i jesu - hemijske kopije fragmenata prirodnog vitaminskog kompleksa, ali izdvojene iz kompleksa, i onda kamuflirane u molekule istog oblika koji se tako ubacuju u proces hranjenja ćelija. Ali oni nisu hrana već otrov za ćeliju. Dakle, ako u supu ubacite rezance od rafinisanog brašna, vi ćete tako ubaciti felerične mrtve molekule koji će se vremenom negde taložiti u organizmu jer će ih ćelije odbacivati kao - đubre. Rafinisano brašno kao i rafinisan šećer nemaju polje elektrona (kako je to otkrila dr Budvig) i njihovi molekuli su mrtvi.

INDUSTRIJSKA PROIZVODNJA HRANE JE VEOMA UNOSAN BIZNIS

Funkcionalni vitamini u živom organizmu su samo kompletni vitaminski kompleksi koji su živi. I to je prirodna hrana čoveka u "Rajskom vrtu". Plod voća ili povrća direktno ubran sa grane ili iščupan iz zemlje (kroz koje još protiču elektroni). Nažalost, kapitalistička filozofija stvaranja profita učinila je da se i proizvodnja hrane tretira isključivo kao biznis koji donosi profit. Besomučno oranje ispošćene zemlje i uzgajanje goveda i živine hranjenih koncentratima, učinilo je da prirodnog vitaminsko-mineralnog kompleksa nema više ni u prirodnoj hrani. Stvaranje veštačkog - sintetičkog đubriva zadalo je poslednji udarac čovečanstvu koje je počelo da se ozbiljno suočava sa pothranjenošću. Dakle, industrija proizvodi ogromne količine ukusne hrane, ali u njoj nema vitalnih nutrijenata.

O tome kakve su pogubne posledice ovog biznisa počeo je da shvata i Rojal Li, čim se upoznao sa knjigom dr Harvija V. Vileja (Harvey W. Wiley), bivšeg direktora državnog američkog Biroa za hemiju. Wilej je bio njegov poslednji direktor sve do 1912., kada je smenjen, a biro ukinut. Razlog je što se ova institucija na čelu sa Vilejem žestoko suprotstavila plasiranju na tržište hrane i pića sa opasnim satojcima. Njegov stav je bio sledeći: "Nijedan prehrambeni proizvod u našoj zemlji neće imati tragove benzoeve kiseline, sumporne kiseline ili sulfata i ni najmanji sadržaj stipse niti saharina, izuzev za medicinske potrebe. Nijedno bezalkoholno piće ne treba da sadrži kofein ili teobromin (koji se nalazi u zrnima kakaoa). Nijedno izbeljeno brašno ne sme ići u trgovine. Naša hrana i lekovi moraju biti u potpunosti lišeni ijednog oblika krivotvorenja i lažnog etiketiranja. Proizvođači hrane i posebno prehrambeni kombinati treba da posvete svu svoju energiju poboljšanju javnog zdravlja i promovisanju sreće u svakom domu tako što bi proizvodili pšenično brašno od celog zrna, neusitnjeno žitno brašno i krupno brašno."

Takvim stavom on je praktično poveo spor protiv Koka-Kole (videćemo kasnije zašto) . Zato je umesto Biroa za hemiju, korumpiran državni vrh doneo zakon o osnivanju Agencije FDA. Na mesto direktora postavljen je podobniji doktor Elmer Nelson, koji je imao mnogo fleksibilniju filozofiju o pitanju ishrane, iskazanu njegovom tvrdnjom: "Potpuno je nenaučno izjaviti da je dobro hranjeno telo spremnije da se odupre bolesti nego slabije hranjeno. Moje mišljenje je da ne postoji dovoljno eksperimenata koji bi dokazali da je nedostatak nekih nutrijenata u ishrani nešto što stvara prijemčivost bolestima". (Elmer Nelson MD, Washington Post). Od tada do danas FDA nepogrešivo radi u interesu profita privatne farmaceutske i prehrambene industrije.

VITAMINI SU KAO TOČKOVI U TOČKOVIMA

Čitav kompleks koji funkcioniše kao vitamin A ( do sada se zna) sadrži sledeće molekule: retinole, retinoide, retinal karotinoide, karotine, masne kiseline, vitamin C, vitamin B, vitamin D, enzime, minerale. (Vitamins and Minerals, Somer 1992). Očigledno je da se u ovom vitaminu nalaze čitavi kompleksi drugih vitamina. Zato je doktor Rojal Li vitamine opisivao kao "točkove u točkovima". I oni su funkcionisali samo tako. Kada se jedan točak izvadi iz drugog, to onda nije taj točak, već neki drugi koji se takođe može okretati, ali drugačije.

Sve do 1924. čitav vitaminski kompleks iz hrane dobijan je iz cele biljke bogate vitaminima, tako što se iz vlakana uklanjala voda u jednom hladnom vakuumskom procesu, bez delovanja hemikalijama, i onda se pristupalo pakovanju tako da čitav kompleks ostane postojan. Na ovaj način su svi "točkovi" bili upakovani jedan u drugom i vitaminsko-mineralni kompleks je time bio netaknut. Ali, 1931. moćni farmaceutski gigant La Roche otkrio je način da sintetiše jedan fragment vitamina A (koji je inače otkriven 1919). Tako su izdvojili retinoične kiseline, počeli da ih hemijski sintetišu i nazvali su to vitaminom A.

Većina sintetičkih A vitamina sastavljena je od retinala, retinola ili retinoične kiseline. I to se naziva vitaminom koji je pročišćen i kao takav se nalazi i danas u prodaji kao "vitamin A". I on u većim dozama, logično, deluje toksično. Toksičnost vitamina A poznata je kao hipervitaminoza A, i isključivo je posledica unosa "pročišćenog" vitamina, a nikada celog prirodnog kompleksa. Zato se danas u medicinskoj literaturi može pročitati i ovo: "Posledice trovanjavitaminom A su: rast tumora, poremećaj sa zglobovima, osteoporoza, suvoća očiju usta i kože, povećanje jetre i slezine, defekti pri rođenju, pad imuniteta", navodi u svojoj knjizi Judit de Kava. Naravno, radi se o sintetičkom vitaminu A.

SINTETIČKI VITAMINI NISU ISTO ŠTO I PRAVI VITAMINI

Izolovani od svoje celine, ovi fragmenti ne samo da ne mogu da obavljaju svoju vitalnu funkciju već se tako sintetički uobličeni ubacuju u proces povezujući se sa ostalim vitaminskim kofaktorima koji su već u organizmu i tako ih zapravo izvlače iz organizma. Ovakvi sintetički fragmenti tako dovode do demineralizacije čitavog organizma. Već smo pisali o tome kako se molekuli kiselina u organizmu pre nego što se preko bubrega izluče moraju neutralisati vezivanjem za molekule alkalnih minerala. Za taj proces ovi kiseli molekuli najčešće uzimaju kalcijum iz kostiju. Tako kada neki zabludeli doktori konstatuju da čak pola miliona žena u Srbiji boluje od osteoporoze, oni uopšte ne vide da razlog može biti baš prekomerno uzimanje raznih medikamenata koji se svi u organizmu razlažu na teške kiseline i koji organizam demineralizuju. Ali, ostajući u svojim uverenjima (gde im je farmaceutski vademekum jedina biblija) nastavljaju da "leče"ovakve pacijente novim - jačim hemijskim supstancama i to takvim koje pacijenti "veoma teško podnose" i koji im stvaraju kamenčiće u bubrezima. Nažalost, i iz ovoga je očito da današnja alopatska medicina nema veze sa životom, već isključivo sa dilovanjem farmaceutika. Većina edukovanih lekara uopšte ne poznaje medicinu bez hemikalija.

A u prirodnom biološkom procesu koji pokreće kompleks vitamina A, beta karotin nastupa kao prethodnik - točak broj jedan.

Sintetizovana varijanta beta karotina je obično "stabilizovana" u rafinisanim uljima. U ovoj transmasnoj kiseloj formi tako dolazi do oksidacije beta karotina i hemijski čist beta karotin više ne može biti nutrijent. Ova promenjena forma se ne može konvertovati u vitamin A.

Skoro sav sintetički beta karotin se proizvodi u švajcarskom koncernu Hoffman - La Roche, od koga ga svi ostali kupuju i pakuju u svoje trgovačke vitaminske formule. Ukoliko se ova sintetička forma uopšte ne aktivira u organizmu mnogo je bolje nego ako se aktivira (uhvati u neki vitalni proces), jer tada može delovati kao toksin.

Ali, ovakav način proizvodnje vitamina koji se može patentirati i sintetisati hemijski u velikim količinama veoma je profitabilan. I tako nastaju skoro svi "vitamini" koje danas kupujemo po apotekama i dobijamo kao propisanu dopunsku terapiju od pogrešno edukovanih lekara.

VITAMIN C NIJE ASKORBINSKA KISELINA
Slična je priča sa askorbinskom kiselinom koju je farmaceutski biznis nazvao vitamin C. Ali, askorbinska kiselina nije vitamin C, već samo jedan metabolit koji se pojavljuje kao posledica aktivnog procesa (života) vitamina C.

Askorbinska kiselina je samo "antioksidativni omotač", jedan fragment vitamina C. Askorbinska kiselina je samo jedan izolovan destilat od vitamina C koji se stvara u prirodnim uslovima u jetri. Ona štiti funkcionalne delove celog vitaminskog kompleksa od brze oksidacije ili brze razgradnje. Kompletan vitamin C mora da sadrži, pored askorbinske kiseline, još i rutin, bioflavonoide, Faktor K, Faktor J, Faktor P, tirosinaze, askorbinogen i druge komponente kao što su tragovi minerala.

Ali farmaceutska industrija je u svojim laboratorijama izolovala samo askorbinsku kiselinu i nazvala je vitamin C. Onda su analizirali molekul i pokušali da nađu neki istog ili sličnog oblika koji bi se dobijao u nekom hemijskom procesu koji bi stvarao ove molekule u velikm količinama. I to su uspeli.

SINTETIZOVANA ASKORBINSKA KISELINA

Askorbinska kiselina se danas pravi u jednom patentiranom procesu koju uključuje kukuruzni skrob i isparljive kiseline. Preko 90 posto askorbinske kiseline u SAD se proizvodi u postrojenjima Nutley u Nju Džerziju, koja su takođe u vlasništvu Hoffman- La Roche, jednog od najvećih proizvođača sirovina za farmaceutike.
Najveći broj kompanija onda kupuje na veliko askorbinsku kiselinu od njih. Nakon toga kreće distribuiranje po tržištu. Svaka trgovačka marka ima svoju etiketu, svoje argumente, svoje formulacije, svaka tvrdi da ima bolji vitamin C iako su svi od istog snabdevača i nijedan nije uopšte nije vitamin C.
Postoji u SAD oko 110 kompanija koje prodaju vitamine. Samo u SAD se godišnje troši 9 milijardi dolara na kupovinu sintetičkih vitamina.
Manje od pet kompanija koriste čitav kompleks koji učestvuje u stvaranju vitamina C. I tako dobijeni vitaminski kompleks je mnogo skuplji. Razlog je što se čitav vitaminski kompleks teže može sačuvati.

MALE I VELIKE DOZE VITAMINA C I "VITAMINA C"

Kad su u pitanju prirodni vitamini hipervitminoza se nikada ne događa. Razlog je što se prirodni vitaminski kompleks u voću i povrću nalazi u veoma malim količinama, pa se fizičkim punjenjem želuca njihov unos nikada ne može prekoračiti. Želudac može da primi samo određenu količinu nutrijenata pa se tako sadržaj vitamina u njima meri u miligramima. Ali oni upravo tako u potpunosti postižu svoj efekat. Zato je doktor Rojal Li tvrdio da se skorbut (nedostatak vitamina C) može eliminisati samo sa 20 miligrama vitamina C i za to je dovoljan samo jedan paradajz.

Ali, jedan paradajz u organizmu stvara manje od 20 miligrama metabolita nazvanog askorbinska kiselina, pa je odatle nastalo verovanje da se mora uneti mnogo veća doza "vitamina C".

"Ceo vitamin C se nalazi u paradajzu, luku i citrusnom voću i u stanju je da brzo izleči skorbut. Ali, sintetički vitamin C to ne može", objavljeno je još 1842. u medicinskom časopisu Lancet.

Nobelovac dr Albert Szent-Georgi koji je zvanično otkrio vitamin C 1937, takođe je otkrio da se samo askorbinskom kiselinom ne može izlečiti skorbut. Tako je ponovo u laboratoriji istraživao delovanje C vitamina i pronašao da u njemu postoji i rutin.

Tako se prešlo na korišćenje askorbata, soli askorbinske kiseline, za koju su istraživači poput Lajnusa Polinga ili Irvina Stouna utvrdili da u megadozama ima izuzetan terapijski efekat za neke bolesti. Možemo li sada zaključiti da je dvostruki nobelovac Lajnus Poling sa svojom ekipom naučnika i dobio novac i Nobelovu nagradu upravo za ovakvu vrstu istraživanja - praktično istražujući samo delovanje askorbinske kiseline i askorbata. I on je pronašao da ovaj izolovani metabolit veoma povoljno deluje na mnoge kardiovaskularne bolesti. Pod uslovom da se daje u megadozama.

Ali, i rezultati ovakvih istraživanja farmakobiznisu se nisu dopali jer ni sintetizovani "vitamin C" se ne može tako dobro unovčiti kao što mogu neki daleko skuplji sintetički "lekovi", a posebno kardiovaskularna hirurgija i transplantacija organa.

Dakle, sintetički vitamini su veoma moćni, ali kao sintetičke droge (medikamenti), a ne kao vitamini. Jer i mala količina vitaminskih sastojaka kada su kompletni kao "točkovi u točkovima", može da napravi aktivan biološki proces u kome nastaju i funkcionišu vitamini. Ako ovog procesa nema, bez obzira na to koliko smo miligrama ili grama askorbinske kiseline ili askorbata uzeli, vitamini nemaju dejstvo.
Ali, davanje megavitaminskih doza sintetizovanih vitamina, posebno natrijum askorbata, kao što je pokazao Irvin Stoun, može imati veoma jak efekat kod izbacivanja određenih toksičnih molekula narkotika. Razlog za to je što su molekuli askorbata u nekim receptorima mozga radije prihvaćeni. U lečenju narkomanije izgleda da se radi o borbi dva toksina od kojih jedan izaziva zavisnost (heroin, opijum, metadon), a drugi ne. Dugotrajna dijareja nakon tretmana natrijum askorbatom jasno pokazuje njegovu toksičnost.

www.ivonazivkovic.net/ISTINA-O-VITAMINIMA.html

ISTINA O VITAMINIMA - THE TRUTH ABOUT VITAMINS - LA VÉRITÉ sur les vitamines - LA VERITA 'SUL VITAMINE - DIE WAHRHEIT über Vitamine

NEKRETNINE U HRVATSKOJ